Η αλήθεια είναι ότι το συναίσθημα είναι περίεργο. Από τη στιγμή που υπογράφω τη σύμβασή μου στη ναυτιλιακή εταιρία γνωρίζω ότι πρέπει να αρχίσω να αποχαιρετώ την οικογένεια μου και τους φίλους μου. Φεύγοντας από το γραφείο και ακούγοντας τις ευχές των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτό, όπως “ΚΑΛΑ ΤΑΞΙΔΙΑ” ή “Ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΩΡΗ ΣΑΣ”, τα συναισθήματα μου είναι πολύ έντονα. Νιώθω μια συγκίνηση και παράλληλα μια υπερηφάνεια για αυτό που πάω να κάνω.

Όταν έρχεται το τελευταίο βράδυ πριν το μπάρκο, όσες φορές και να το έχω ξανακάνει, το άγχος μου είναι το ίδιο και ο ύπνος δύσκολος. Αφού πια έχει έρθει η ώρα να χαιρετήσω για τελευταία φορά την οικογένεια μου και να ξεκινήσω τη διαδρομή για το αεροδρόμιο προσπαθώ να μην δείξω την στεναχώρια που νιώθω, σφίγγω το στομάχι μου και λέω ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα.

Σε ένα πλοίο είμαστε 25-27 άτομα, διαφορετικοί χαρακτήρες και τις περισσότερες φορές από διαφορετικές χώρες, μα δεν έχει σημασία. Όλοι έχουμε ένα κοινό σκοπό, όλοι έχουμε οικογένειες και άτομα που μας αγαπούν και μας περιμένουν με μεγάλη χαρά να επιστρέψουμε πίσω στα σπίτια μας.

Η ζωή είναι δύσκολη όσο και αν η τεχνολογία επεμβαίνει στο επάγγελμά μας. Είμαστε άνθρωποι που κινούμε το παγκόσμιο θαλάσσιο εμπόριο (WE MOVE THE WORLD). Αλλάζοντας πάρα πολύ συχνά χώρες ανά τον πλανήτη ερχόμαστε αντιμέτωποι με δύσκολες καιρικές συνθήκες και πολλές φορές ακραίες αρρώστιες και ιούς. Μα δεν το βάζουμε κάτω. Η δουλειά δεν σταματάει ποτέ. Δεν γιορτάζουμε ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πάσχα, ούτε καν τα γενέθλια μας. Μεταφέρουμε χιλιάδες τόνους φορτίων σε όλα μέρη του κόσμου.Υπάρχουν πολλές φορές που μετανιώνουμε για τη δουλειά που επιλέξαμε, υπάρχει πίεση και ψυχολογική και σωματική.

Γενικά η ψυχολογία αλλάζει πολύ γρήγορα. Υπάρχουν διαφωνίες, υπάρχουν εντάσεις μα για λίγες μόνο ώρες, όλοι ξέρουμε ότι είμαστε πιεσμένοι. Η πειθαρχία, ο σεβασμός, η συνέπεια και πολλές φορές η κατανόηση είναι βασικά πράγματα που πρέπει να τηρούμε.

Φυσικά, υπάρχουν και ωραίες στιγμές, όπως το απέραντο γαλάζιο ή ένας πεντακάθαρος ουρανός με τα αστέρια και το φεγγάρι να μας φωτίζουν τον ορίζοντα σε μια βραδινή βάρδια. Γνωρίζουμε μέρη που ίσως κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα γνωρίζαμε, τοπία μαγικά.

Θέλει αγάπη και ενδιαφέρον η ναυτική τέχνη που με υπερηφάνεια μπορώ να πω ότι οι πρόγονοί μας την ανέδειξαν σε όλο τον κόσμο, είναι ενδιαφέρον.

Η χειρωνακτική δουλειά δεν τελειώνει ποτέ. Ασφαλώς έχει και δύσκολες δουλειές και πολλές φορές επικίνδυνες και θέλει προσοχή. Ξέρουμε ότι είμαστε μόνοι μας όσο και να έχουμε την υποστήριξη του γραφείου. Πρέπει να είμαστε ενωμένοι, μια γροθιά, μια αλυσίδα που μέχρι να ξεμπαρκάρουμε να μην σπάσει.

Η επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται καλύτερη, μα ποτέ δεν θα τους έχουμε δίπλα μας. Ξέρουμε ότι χάνουμε πολύτιμες στιγμές ελπίζοντας όμως σε ένα καλύτερο αύριο.

Υπάρχουν στιγμές ψυχαγωγίας μεσα πλοίο, όπως το να δούμε μια ταινία όλοι μαζί ή να ακούσουμε μουσική, μα είναι για λίγο. Φτάνοντας στο λιμάνι κάποιες φορές έχουμε λίγο χρόνο να επισκεφτούμε τη χώρα στην οποία βρισκόμαστε, μα το μυαλό μας συνεχίζει να είναι στο πλοίο, αν όλα βαίνουν καλώς. Συναναστρεφόμαστε με ανθρώπους από όλο το κόσμο, μας βλέπουν σαν “κινούμενα δολάρια”. Όλοι προσπαθούν να κερδίσουν κάτι από εμάς, μα εμείς σκεφτόμαστε το βασικό μας στόχο, την ασφαλή μεταφορά των φορτίων. Κάθε χώρα, κάθε λιμάνι, κάθε σταθμός πετρεύλεσης και παραλαβής προμηθειών είναι για μας μια αποστολή, μια δοκιμασία που προσπαθούμε πάντα να την βγάλουμε εις πέρας.

Γνωρίζουμε ότι όταν πια κατέβουμε τη σκάλα του πλοίου με τα πράγματα μας τελείωσαν οι έννοιες μας και ευχόμαστε “Καλή Συνέχεια” σε αυτούς που συνεχίζουν τη θητεία τους, “Καλή δύναμη και ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ πάντα στην ΠΛΩΡΗ τους”.

Προσωπικά, αν με ρωτήσει κανείς γιατί ακολούθησα αυτό το επάγγελμα θα πω ότι μεγάλωσα σε ναυτική οικογένεια με κυρίαρχο τον πατέρα μου, Πλοίαρχο στην Εμπορική Ναυτιλία με μια τεράστια καριέρα και πολλά χρόνια γραμμένα στο ναυτικό του φυλλάδιο. Ίσως να είναι και στο DNA, δεν ξέρω. Αγάπησα το επάγγελμα του ναυτικού πριν ακόμα ξεκινήσω να ταξιδεύω. Όταν πάτησα για πρώτη φορά πάνω σε πλοίο 18 χρόνων ήμουν πια σίγουρος. Ήξερα ότι θα βρω πολλές δυσκολίες μπροστά μου, μα με κίνητρο την αγάπη μου προς τη θάλασσα και το ενδιαφέρον μου να μάθω ήξερα ότι θα βγω νικητής. Μπορώ να πω ότι πραγματικά το επάγγελμα του ναυτικού είναι ένα Μεγάλο σχολείο ζωής και αξίζει τεράστιο σεβασμό.